Kiedy Stanisław August Poniatowski został wybrany królem, wiedział już, że jednym z obowiązków, do których zobligował go sejm elekcyjny, jest reforma monetarna. Niewyobrażalny chaos, jaki podówczas panował w polityce monetarne w zasadzie uniemożliwiał rozwój handlu, utrudniał tak wymianę z partnerami zagranicznymi, jak i wewnątrz własnych granic. Jednak, żeby cały kraj zaopatrzyć w nową monetę, potrzeba było kilku mennic, które zaopatrywałyby poszczególne części kraju- pamiętajmy, że w osiemnastym wieku nie dało się monet bić z prędkością taką jak obecnie, a i zapotrzebowanie był większe.
Powstał więc plan zakładający utworzenie kilku mennic, przy czym kluczowe znaczenie maiły mieć mennice koronne w Warszawie i Krakowie. Planu nigdy nie udało się wykonać w całości ze względu na kolejne rozbiory, choć na początku dziewiętnastego wieku niektóre mennice pracowały po kilka lat w chwilach wolności: było tak między innymi w Gdańsku, Krakowie czy Warszawie. Nie biły już jednak wówczas monet koronnych Stanisława Augusta Poniatowskiego, ale narzucone tymczasowe wzory.
Sama reforma monetarna, jaką rozpoczął ostatni król Polski była niezwykle synkretyczna i wykorzystywała najróżniejsze wzorce. Przede wszystkim, jako podstawę nowego systemu przyjęto grzywnę kolońską. Cały system związano ściśle z systemem niemieckim czy raczej pruskim, odrzucając jednak proponowane przezeń stosunki monetarne. To pierwszy element. Standard bicia monet złotych przyjęto za monetami niderlandzkimi, a stemple w znacznej części wykonali Saksończycy. Nowa jednostka monetarna przyjęła nazwę złotego, dzielącego się na grosze.
Można by było pomyśleć, że system monetarny powinien być stworzony od podstaw, jednak w praktyce nie było to konieczne. Po pierwsze, grzywny kolońskie były dobrą walutą w handlu zagranicznym dla całej Polski, a po drugie, wprowadzając nowy system zapewne wykorzystałoby jeden z obowiązujących w którejś dzielnicy, co mogłoby budzić sprzeciw pozostałych. Dlatego monety koronne Stanisława Augusta Poniatowskiego rozpoczęto bić zgodnie z innymi wzorcami, które pozwalały na większą swobodę monetarną, a jednocześnie dawały pewną gwarancję, że system monetarny utrzyma się przez maksymalnie długi okres, ponieważ jego zasady były już sprawdzone na terenie Prus, co zapewniało monetom koronnym większą stabilność, niż pierwotnie sądzono.