Polska weszła w 1989 roku w bardzo trudny okres. Zmiany gospodarcze oraz społeczne w kraju spowodowały, że finanse państwa były w opłakanym stanie. Kraj szarpała hiperinflacja,. Która wyniosła w najgorszym okresie 1395 procent w skali roku. Pieniądze będące w obiegu nie wystarczały na pokrycie bieżących potrzeb. Ceny wyrażane były w tysiącach, a nawet milionach. Wprowadzono nowe nominały pieniędzy: 20 tyś, 50 tyś oraz 200 tys. złotych, w następnym roku weszły do obiegu kolejne nominały 100tyś oraz 500tyś, w roku 1991 – banknot o nominale 1 miliona, a w rok później 2 miliony złotych.
W roku 1990 Prezes Narodowego Banku Polskiego Władysław Baka ogłosił prace nad przeprowadzeniem reformy pieniądza. Przygotowano nawet projekty nowych banknotów projektu Waldemara Andrzejewskiego, jednakże zostały one odrzucone z uwagi na zbyt niską jakość zabezpieczeń banknotów. Warunkiem wprowadzenia denominacji złotego miało być obniżenie inflacji do poziomu poniżej 10%. Udało się to osiągnąć w roku 1993 i już w 7 lipca 1994 roku Sejm Polski uchwalił Ustawę o Denominacji złotego. W tym roku rozpoczęto wycofywanie starych nominałów pieniędzy, które nie posiadały znaku holograficznego.
Jednocześnie w londyńskiej drukarni Thomasa De La Rue rozpoczęto drukowanie nowych banknotów projektu Arkadiusza Heidrich. Są to nowoczesne banknoty posiadające wysokiej jakości zabezpieczenia przez fałszerstwami. Dopiero w roku 11997 rozpoczęto drukowanie nowych banknotów w Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych w Warszawie.
W dniu 1 stycznia 1995 roku weszły do emisji trzy nominały nowych banknotów o nominałach 10, 20 oraz 50 PLN, jednocześnie przestały być środkiem płatniczym stare banknoty o niskich nominałach od 10, 20 oraz 50zł. Denominacji dokonano w stosunku 10000 : 1. Kolejne banknoty już nominałach 100 oraz 200PLN, weszły do obiegu 1 czerwca 1995. Banknoty sprzed denominacji przestały być oficjalnym środkiem płatniczym, wymiany można było dokonać jedynie w bankach. Od czasów denominacji nie było nowych nominałów banknotów.